…20-7-1974
Γιάννης και Θεόδωρος Μπαβεας Ο Γιάννης τότε 6 χρόνων θυμήθηκε την ημέρα όπου άρχισε να καταρρέει η δικτατορία και να αισθάνεται με την αγνότητα της ψυχής του ,την αγωνία και την σύγχυση των γονιών του , και με τα παιδικά του μάτια να παρακολουθεί τις δύσκολες καταστάσεις, μέσα στο σπίτι ,και μέσα στον δικό του παιδικό κόσμο της γειτονιάς Ενώ ο κόσμος σε ουρά στο λιμάνι και το αεροδρόμιο περίμενε με αγωνιά και φόβο.. να φύγει …..πάμε για πόλεμο ! εικόνες δύσκολες σκοτεινές η δικτατορία ξεψυχούσε Μήπως σήμερα μέσα σε αυτή την δημοκρατία ζουν τα δικά μου εγγόνια δύσκολες καταστάσεις ώστε να βλέπουν τον πάτερα τους μετά 41 τότε 2 χρονών σε τραγική επαγγελματική κατάσταση να απειλείται από την ΕΦΟΡΙΑ και με δυσκολία να επιβιώνουν ??Έτσι σήμερα και εγώ ένας πολίτης συνταξιούχος με 50 χρόνια δουλειάς πάλι θυμίκα και εγώ τότε νέος γιατρός, γεμάτος με τεράστιες ευθύνεται στο Νοσοκομείο να με επιστρατεύουν, μέχρι το χειμώνα του 1974, να χρεώνομαι με το Γιώργο τον Γραγρά τον οδοντίατρο το νοσοκομείο, και να περιμένουμε επίστρατους και γιατρούς από την Στερεά και Βόρειο Ελλάδα,ενώ κάναμε και επιλογή επιστράτων Είμαστε σε εμπόλεμη περίοδο γιατί έπρεπε να φυλάξουμε τα σύνορα μας , τα βορειοανατολικά σύνορα σήμερα της ενωμένης Ευρώπης, ο κίνδυνος από την ανατολή μεγάλος ,αφού κάθε μέρα από τα ραδιοφωνάκια στο χώρο του Νοσοκομείου ακούγαμε για κατάληψη της Κύπρου, η κατάσταση και τότε όπως και σήμερα τραγική στο χείλος του γκρεμού πάντοτε ,ζούμε τις πιο δύσκολες στιγμές στην ιστορία μας, πριν την καταστροφή, ο πόλεμος όμως είχε αρχίσει και η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ακόμη δεν είχε φανεί Μια Δημοκρατία η οποία μας έδωσε ελπίδα ειρήνη προκοπή ευημερία, μια Δημοκρατία την οποία τώρα πλέον δημοκρατικά μετά από τις αλλαγές των αλλαγών, απαξιώνουμε με ένα αλλοπρόσαλλο πολιτικό σύστημα μέσα σε ειρηνικό περιβάλλον της Ευρώπης με σκληρή λιτότητα φτώχεια και ανεργία για το καλό των αριθμών και όχι των πολιτών Ενώ οι ειδικοί οικονομολόγοι μας λένε με ύφος αυτοκράτορα ότι ζούμε τώρα σε δημοκρατία με οικονομική κρίση …….κρίση είναι και θα περάσει με δανεικά Και τι δεν έζησα…..εγώ και τα παιδιά μου μετά το 1974 ,καλές και κακές στιγμές ,και τώρα σχεδόν 79 χρονών εγώ και ο Γιάννης 48 με σπουδές. φυτοζωούμε ΠΟΤΕ δεν πίστευα όμως τώρα ως συνταξιούχος να με ξεφτιλίζουν δημοκρατικά χωρίς σύνταξη γιατρού εδώ και 3 χρόνια Έτσι ο Γιάννης μέσα στον οικογενειακό πανικό του τότε τον οποίο έζησε ,εγώ επίστρατος, η Λίνα η μητέρα του χωρίς λεφτά, τράπεζες κλειστές και πανικός στο μπακάλικο του ΠΑΝΤΕΛΗ στη γειτονιά και με δυο μωρά … ΘΥΜΙΚΕ …..λοιπόν… Ενώ εγώ προσπαθώ στο τέλος της ζωής μου να βρω μετά 41 χρόνια μια δημοκρατική φροντίδα για εμάς τους πολίτες μέσα στη δημοκρατία της κοινωνίας των ανισοτήτων και όχι της ισονομίας των πολιτών εις την οποία πίστευα ότι έζησα εργάστηκα και ασχολήθηκα με τα κοινά Μήπως ζούσα μάλλον με ψευδαισθήσεις και ψέματα ? …. Γράφει…..ο Γιάννης κοίτα τι θυμήθηκα τώρα: τότε μέναμε ακόμη στη Σούμπρα, κάθε μέρα η μάνα μας πήγαινε για μπάνιο στο Μονόπετρο, και όταν είχαμε χρόνο, μέχρι τα Ρηχά Νερά ,που φάνταζαν τόσο μακρυά ….6 χρονών εγώ, ζωσμένος με μάσκα, βατραχοπέδιλα, απόχη και κουβαδάκι να βάζω μέσα την ψαριά από χειλούδες, λαπίνες, σουπιές και κοκοβιούς που έπιανα (μεγέθους αντίστοιχου της ηλικίας μου και αρκετά ώστε θα μου την έπεφτε το WWF αν συνέβαινε τώρα)….ξύπνησα με τον ήχο από κάτι που το έλεγαν σειρήνες, αλλά πριν μάθω τη λέξη, σιχάθηκα τον ήχο τους ,η οποία έμοιαζε με ουρλιαχτό…..τον πατέρα τον είχαν πάρει από τις 5 το πρωί στο νοσοκομείο, όπλο από τη μία, επιλογή φυσικής κατάστασης και καταλληλότητας για κατάταξη των επιστράτων από την άλλη….με θυμάμαι να τρέχω με την Έλλη, τη Μαρκέλλα, τον Manos, το Στέλιο, την Εύη, την Agalianou Irene, πίσω από τις μανάδες μας που γέμιζαν από 1-2 κιβώτια με τρόφιμα από το μπακάλικο του Παντελή του Ψάρα, εμείς κραδαίνοντας σκούπες στον αέρα και φωνάζοντας ότι θα τους πετάξουμε στη θάλασσα…τους Τούρκους οι τράπεζες δεν άνοιξαν εκείνο το πρωί, αλλά η μάνα κατάφερε κι έφερε ένα κιβώτιο γεμάτο πράγματα επειδή η κυρία Διαλεχτή, η γειτόνισσα, της είχε χώσει στη τσέπη ένα πεντακοσάρικο, πολλά λεφτά εκείνο τον καιρό….Δεν είχε ξανά μπάνιο για πολύ καιρό…και η δουλειά εκείνο το απόγευμα ήταν το μπλε αυτοκόλλητο για τα τετράδια να μπει στρωτά πάνω στα παράθυρα…και θυμάμαι κεριά και μικρούς φακούς…και τις πρώτες μέρες να πηγαίνω πίσω από τη μάνα μου με τα πόδια δίπλα σε ένα γκαράζ στην είσοδο του νοσοκομείου ,για να αφήνει ταψιά άλλοτε με χαλβά ή σάμαλι κι άλλες φορές μεγάλες κατσαρόλες με πατσά σε κάτι φιγούρες με στρατιωτικά…..τους επίστρατους του Υγειονομικού ,άκουγα ψιθύρους αλλά ποτέ δυνατές φωνές…και μετά τη 3η μέρα μια φωνή να λέει: “Γιαννάκη!!! πού είσαι ρε Γιαννάκη???”…και μία από τις σκοτεινές φιγούρες να σηκώνεται και να πλησιάζει προς το μέρος μου, και όταν πλέον τον διέκρινα καθαρά να μην μπορώ να καταλάβω πως αυτός ο άνθρωπος μίλαγε τόσο σιγά όταν το φτάρνισμα του και μόνο αρκούσε να ξυπνήσει 10 μακαρίτες ταυτόχρονα…..ο πατέρας μου....και όταν το καλοκαίρι με έπαιρνε με το αυτοκίνητο το βράδυ μαζί με άλλους συναδέλφους του γιατρούς επίστρατους που είχαν βγάλει κι εκείνοι τις άσπρες ρόμπες κι είχαν γίνει φαντάροι…και πήγαιναν μέχρι το τέρμα της ανηφόρας πριν αρχίσει ο δρόμος να κατεβαίνει προς τον Αυλώνα…και έβλεπαν με τα κιάλια αν ο στόλος είχε πλησιάσει….και να ακούγεται το “πουκάμισο το θαλασσί” από τις 8-track κασέτες, το gadget της εποχής….δεν ξέρω αν το αγαπώ ή το μισώ πια αυτό το τραγούδι….ξέρω μόνο πως όταν το ακούω μου έρχονται στο μυαλό αλμύρα, σκοτάδι και μικρά φωτάκια στο βάθος….όλος αυτός ο δρόμος για πολλά πολλά χρόνια ακόμη ήταν περιφραγμένος με συρματόπλεγμα και μικρές κόκκινες ταμπελίτσες με τη νεκροκεφαλή κι από κάτω η λέξη “ναρκοπέδιον- κίνδυνος θάνατος”…θυμάμαι και το ύφος (και το χρώμα) της μάνας όταν χρόνια μετά, ο Παύλος, ο μεγάλος γιος του γείτονα απέναντι της έφερε κάτι που είχε πιάσει στα δίχτυα του και της είχε πει “κυρά- Λίνα!!! κυρά-Λίνα!!!κοίτα τι έβγαλα!!!….έψαχνα στο κατακερματισμένο και παρανοϊκό μυαλό μου να θυμηθώ γιατί δεν έχω αναμνήσεις από μπάνια και ποδηλατάδες με τα παιδιά στα Σωληνάρια (μετά το Τσας) το καλοκαίρι του ’74…και τις βρήκα όλες στη θέση τους…..μέχρι τη στιγμή που δεν θα θυμάμαι πια….ένα κακομαθημένο 6 χρόνο το οποίο έχασε ένα καλοκαίρι και θυμάται….αλλά δεν είχε καταλάβει ότι άλλοι είχαν χάσει πολύ περισσότερα από κάποιες βόλτες με το ποδήλατο….. Ιούλιος 2015